Husky syberyjski – jedna z ras psów, należąca do grupy
szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów
zaprzęgowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących
Typ wilkowaty. Nie podlega próbom pracy.
Budowa
Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w
stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy.
Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego
u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej.
Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i
zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony,
stoi prosto do góry.
U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek
(heterochromia iridis).
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często
jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są w kształcie migdała i osadzone lekko
skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki,
nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi,
w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie
owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny,
lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem
siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze
umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony
powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma
napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki;
ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych
ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie,
oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Królik – polska nazwa zwyczajowa kilku gatunków
zajęczaków z rodziny zającowatych. Mianem tym określa się zwierzęta należące do
rodzajów Sylvilagus (m.in. królik bagienny i królik błotny) oraz Oryctolagus, do
którego należy królik europejski (królik dziki) oraz jego udomowiona forma –
królik domowy.Charakterystyka królików Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon,
charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze
oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe. Żyją zazwyczaj od 6 do 8 lat i ważą do 7 kg.
Zdolność płciową osiągają w wieku 4–8 miesięcy. Długie uszy wyostrzają słuch
oraz uczestniczą w procesie termoregulacji. Oczy królicze umożliwiają widzenie
nawet w ciemnościach. Ich boczne ustawienie zwiększa kąt widzenia. Ponadto
króliki mają bardzo dobrze rozwinięty węch.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz